Vanderbiltowie spodziewają się, że w zamian za swoje miliony dostaną za małżonka co najmniej księcia. Tempera pomyślała, że tak jest rzeczywiście. May Goelet, o której ojcu mówiono, że jest najbogatszą osobą Nowego Jorku, wyszła w zeszłym roku za księcia Roxburghe. Inna Amerykanka, Helen Zimmerman, w 1900 roku została księżną Manchesteru, cztery lata wcześniej zaś Consuela Vanderbilt stała się księżną Marlborough. Temperę interesowały te śluby wyłącznie dlatego, że gazety i czasopisma, donosząc o nich, opisywały też bezcenne dzieła sztuki, które posiadali szczęśliwi młodzi mężowie. Prasa podawała przy tej okazji, jak wiele skarbów sztuki europejskiej przekraczało Atlantyk, stając się własnością rodziców owych trzech żon. — Amerykańskie dziedziczki mają dolary — mówiła panna Briggs — ale zawsze chcą za nie coś w zamian. Tempera współczuła lordowi Eustace'owi, gdyż aż nadto 45 dobrze wiedziała, co to znaczy żyć bez pieniędzy. Miała wrażenie, że lord, podobnie jak ona sama i lady Rothley, stara się dotrzymywać kroku eleganckiemu, wesołemu towarzystwu, które otaczało księcia i beztrosko wydawało swoje miliony. Na przykład lord Holcombe. Nawet jeśli jego dochody były mniejsze niż ogromny majątek sir Williama Barnarda, niewątpliwie Holcombowie żyli na poziomie. Tempera słyszała, że mają duży dom w Londynie, posiadłość wiejską w Hampshire, domek myśliwski w Leicester i jeszcze spore dobra w Szkocji. Wszystko, czego dowiedziała się od pokojówek, coraz mocniej ją przygnębiało i utwierdzało w przekonaniu, że oczekiwanie, iż książę zaproponuje małżeństwo lady Rothley, jest stanowczo za śmiałe. Tempera zaczęła się zastanawiać, czy nie popełniła błędu wcześniej, nie próbując zniechęcić macochy do zbyt ambitnego zadania usidlenia księcia. Było przecież tylu innych zamożnych dżentelmenów zdolnych docenić zalety lady Rothley, gotowych poświęcić swą wolność na ołtarzu małżeństwa z osobą z dużo niższej warstwy społecznej, bez poczucia wyższości. Niestety, było już za późno na takie refleksje. Jedyne, co mi pozostaje w tej sytuacji, powiedziała do siebie Tempera, to mieć nadzieję, że jakimś cudem macosze się powiedzie. Tymczasem lady Rothley, która właśnie przyszła zmienić suknię przed kolacją, promieniowała optymizmem. Kiedy przebrana w nową kreację od Lucilie sunęła płynnie po schodach na dół, wyglądała piękniej niż kiedykolwiek. Następnego ranka nie mogła się doczekać, aby opowiedzieć Temperze, jak to świetnie się bawiła wieczorem, jak książę zasypywał ją komplementami i jak przy stole siedziała po jego lewej ręce. 46 — Dziś wieczorem jedziemy na przyjęcie do Monte Carlo — oświadczyła. — Kiedy przyznałam się księciu, że nie znam się na grach hazardowych, powiedział, że mnie ich